-Prolog-

„Nie ma wartości równej wartości czasu”*

Poznań, 15 kwietnia 1912

Zszarzała szmatka po raz kolejny przetarła ladę, choć na blacie nie było ani jednej drobinki kurzu. Siergiej Fiodorow trzeci i ostatni raz upewnił się, że drewniana powierzchnia jest idealnie czysta, po czym schował ściereczkę do szuflady. Podczas swojej wieloletniej kariery sklepikarza odnotował pewną ciekawą zależność – gdy w sklepie panuje porządek, nikt tego nie zauważa, ale kiedy choć jeden towar znajduje się w nieodpowiednim miejscu, bądź na podłodze jest malutka plama, klienci praktycznie dostają szału i przez kilka tygodni plotkują o „niechlujnie prowadzonym sklepie” i o właścicielu, który „nie ma szacunku dla kupujących”.

W sklepie Siergieja można było znaleźć praktycznie wszystko – zaczynając od produktów spożywczych, poprzez przeróżne bibeloty oraz tkaniny, a kończąc na grabiach ogrodowych i sadzonkach roślin. Jeśli w całym Poznaniu nie można było dostać jakiegoś produktu, istniało prawie stuprocentowe prawdopodobieństwo, że znajdzie się ów produkt u Siergieja. Niektórzy ludzie uważali, że właściciel jest czarodziejem. Bo niby jak inaczej wytłumaczyć tyle różności w sklepiku starego rosyjskiego emigranta?

Drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem, wpuszczając do środka pulchną kobietę w futrze, zdaniem Siergieja odrobinę za grubym jak na połowę kwietnia.

– Dzień dobry, przyszłam odebrać tort – powiedziała donośnym głosem.

Siergiej poszedł na zaplecze oddzielone od reszty sklepu kremową zasłoną. Po chwili wrócił z dużym pudłem, które postawił na ladzie i otworzył.

– Tak jak miało być – truskawkowy. Choć musi pani wiedzieć, że o tej porze roku ciężko o truskawki.

– Och, pan jest niesamowity! Te plotki, że jest pan czarodziejem to prawda!

Siergiej uśmiechnął się i z zadowoleniem przejechał palcami po siwej brodzie.

– Bez przesady, droga pani! Dbam po prostu o moich klientów najlepiej, jak potrafię. Piętnaście marek się należy.

Kobieta zaczęła przeszukiwać granatową torebeczkę w poszukiwaniu pieniędzy.

– To dla córki. Dziś kończy osiemnaście lat – oznajmiła z dumą, wciąż grzebiąc w torebce. – Ach, a słyszał pan o tej tragedii? Titanic zatonął! Tylko o tym w gazecie piszą! Tylu ludzi zginęło… O, mam! – Z triumfalną miną położyła na kontuarze odliczoną kwotę.

– Coś słyszałem. – Siergiej schował pieniądze do kasy. Mało rzeczy było w stanie zrobić na nim wrażenie, a katastrofa burżuazyjnego statku setki mil od niego plasowała się gdzieś na środku listy, pomiędzy obrabowaniem pociągu w Kalifornii a abdykacją cesarza Japonii. – Proszę przekazać córce najlepsze życzenia.

– Przekażę, dziękuję bardzo i do widzenia!

Uśmiechając się szeroko, kobieta wyszła na zalaną słońcem ulicę. Pogoda, podobnie jak Fiodorow, nic sobie nie robiła z tragedii na środku Atlantyku.

Nie minęła minuta, a do sklepu weszli kolejni klienci, a mianowicie trzech młodzieńców; Siergiej nie dawał im więcej niż po dwadzieścia lat.

–  Są zapałki? – zapytał po niemiecku najniższy z nich, brunet o lekko zarozumiałym wyrazie twarzy.

– Oczywiście – odparł sprzedawca. Jak u Siergieja mogłoby nie być tak prozaicznego produktu?, dodał w myślach, po czym wyciągnął spod lady żądany towar i przyjął zapłatę.

Dwaj młodzieńcy podążyli w stronę wyjścia.

– Idziesz? – spytali swojego kolegę w czarnym kapeluszu. Chłopak stał przy towarach wyłożonych na jednym z końców lady i z wyraźnym zainteresowaniem coś oglądał.

– Zaraz, poczekajcie na zewnątrz.

Siergiej odchylił się lekko, by móc zobaczyć, co tak zainteresowało młodego klienta. Chłopak obracał w dłoniach niewielką metalową puszkę malowaną w czerwone kwiatki. Do wieczka przymocowano pozłacaną tabliczkę z wygrawerowanym łacińskim napisem.

– Nie ma wartości równej wartości czasu – odezwał się nagle chłopak. – Nigdy nie sądziłem, że nauka łaciny może mi się do czegoś przydać, a tu proszę – taka niespodzianka! Nawet ładne. To pozytywka, prawda? – Otworzył pudełeczko i sklep wypełniła cicha, delikatna muzyka, bardzo miła dla uszu. Siergiej miał wrażenie, że owa melodia otula go niczym ciepły koc, usypia, lecz jednocześnie ciągnie do tańca. Muzyka wypełniła każdą nawet najmniejszą cząstkę jego umysłu.

– Ładne – powtórzył chłopak. – Tylko szkoda, że zepsute. Nie ma żadnej tancerki w środku, widzi pan? Sama podstawka się obraca. – Odwrócił wciąż otwartą pozytywkę do góry dnem. – A te liczby to cena? Całkiem spora.

Siergiej otrząsnął się z lekkiego otępienia i spojrzał na klienta, który tymczasem zatrzasnął metalowe pudełeczko.

Melodia gwałtownie ucichła.

A młodzieniec zniknął.

Rosjanin podszedł do miejsca, gdzie jeszcze przed sekundą stał młodzieniec. Na ziemi leżała jedynie pozytywka. Siergiej zobaczył, że na denku istotnie znajduje się pożółkła karteczka z wypisanym cięgiem cyfr: 102020807. Kierowany przeczuciem, otworzył pozytywkę. Ciemny talerzyk obracał się powoli, lecz wcale nie był pusty. Stała na nim malutka figurka przedstawiająca mężczyznę w ciemnym kapeluszu i szarym garniturze…

– Oho, będą kłopoty – wymamrotał po rosyjsku Siergiej, po czym z uśmiechem pogładził palcami brodę.

Poczuł nagły przypływ adrenaliny. Nie wiedział dlaczego, ale ta cała sprawa nie wzbudzała w nim strachu ani paniki, raczej ogromne zaciekawienie. A nawet swego rodzaju radość, że w jego życiu nareszcie wydarzyło się coś niesamowitego. Być może powodowała to tląca się w Rosjaninie iskierka autodestrukcji. Ta sama, która kazała mu otworzyć sklep w miejscu oddalonym wiele kilometrów od domu, gdzie teoretycznie nie powinno czekać go nic dobrego. Siergiej lubił ryzyko. Lubił czuć adrenalinę i towarzyszące jej charakterystyczne mrowienie w dłoniach. Zazwyczaj dzienna dawka emocji ograniczała się jedynie do niepewności, czy to tego dnia władze niemieckie postanowią go wysiedlić z powrotem do Rosji. Tajemnicza pozytywka i jeszcze bardziej tajemnicze zniknięcie młodzieńca było tym, czego potrzebował, by urozmaicić swą codzienną rutynę. I było to zdecydowanie ciekawsze niż zatonięcie jakiegoś statku.

*autorem cytatu jest Johann Wolfgang Goethe

---

Pierwszy wpis jest, uff, nareszcie. Myślę, że jest w miarę ok, choć troszku pewnie nudno, jak to na początku często bywa. Następne rozdziały będą żywsze (a przynajmniej mam taką nadzieję :')))!
Zapraszam do podzielenia się swoją opinią w komentarzach :))