-Rozdział II-

Nowa rzeczywistość i naiwna rzeczywistość

Czy to wszystko to sen?

To pytanie cały czas krążyło w moim umyśle, obijając się o tysiące innych, na które nie potrafiłem znaleźć odpowiedzi.

Obrazy przewijały się przed moimi oczami jak w fotoplastykonie, tyle że co najmniej dziesięć razy szybciej. Patrzyłem, lecz nie widziałem. Rejestrowałem jedynie pojedyncze fragmenty, których nie potrafiłem złożyć w całość. Z trudem skupiałem się na słowach Sary.

Nadzieja na to, że to tylko sen z sekundy na sekundę malała – i to było najgorsze.

Zacząłem się bać. Był to instynktowny strach, jaki odczuwa każda żywa istota, gdy zagrożone jest jej istnienie. Tak, zagrożone istnienie. Bo nie wiedziałem nic. Co, gdzie, jak, dlaczego – kompletnie nic. Dodatkowo przerażał mnie sam strach, jaki czułem. Brzmi głupio, ale to prawda. Nie byłem przyzwyczajony do bania się. Zawsze to inni się bali, a ja mogłem wtedy pochwalić się swoją odwagą. Ale nie oszukujmy się – to były błahostki, takie jak złapanie dziewczęcego kapelusz, który wiatr porwał w spienione fale Bałtyku. Odwaga wynikająca z lekkomyślności i chęci popisania się. Zwykła bohaterszczyzna.

Czułem strach, ale nie chciałem, żeby Sara o tym wiedziała. Nie chciałem pokazywać jej, jak bardzo zagubiony jestem, choć pewnie sama już dawno się domyśliła. Nie ma co ukrywać – na razie udawanie niewzruszonego dżentelmena szło mi raczej kiepsko, żeby nie powiedzieć żałośnie źle. Ojciec nie byłby ze mnie dumny. Zawsze powtarzał, że mężczyzna powinien zachowywać swoje emocje dla siebie. Co prawda sam nie do końca stosował się do tej zasady…

Cóż, w każdej rodzinie zdarzają się hipokryci.

Wysiedliśmy z tramwaju. Sara poprowadziła mnie w głąb długich, czteropiętrowych budynków z płaskimi dachami. Bloki przypominały nieco ubogie kamienice dla robotników. Najwyraźniej ktoś wpadł na pomysł, by nieco rozweselić mieszkańców i pomalować ich nijakie domy na wesołe, pozytywne kolory. Nie wiem, czy był to dobry pomysł, ale już nie mnie to oceniać.  W przerwach między kolejnymi budynkami znajdowały się ławki, klomby ze zmarnowanymi kwiatami, drzewa i latarnie. Z pęknięć na płytach chodnika wyrastała trawa. Zabawne, ile nic nie znaczących szczegółów spostrzegłem podczas tej kilkuminutowej drogi!

Przeszliśmy przez dwie pary drzwi. Pierwsze, odrapane prowadziły do wnętrza budynku, a drugie, niezniszczone – do wnętrza jednego z mieszkań na drugim piętrze.

– No, co tak stoisz jak cielę? Wchodź! – Sara weszła do środka i ściągnęła czarne buty przypominające baletki.

Dziwna – słowo, które najlepiej opisywało Sarę. Nie przypominała żadnej ze znanych mi dotąd dziewcząt. Przy niej zupełnie zapominałem o wszystkich zasadach dobrego wychowania i tego całego savoir vivre’u. Moja matka jak nic zemdlałaby, gdyby zobaczyła mnie w towarzystwie Sary. Ta sukienka… Albo co to tam w ogóle było (według mnie bardziej przypominało średniowieczną włosienicę). W pierwszym momencie uznałem, że dziewczyna jest emancypantką, a jej strój to najnowszy element buntu. Ostatecznie musiałem przyznać, że był bardziej atrakcyjny od transparentów z hasłami, gdyż odsłaniał całkiem zgrabne, choć może nie najchudsze nogi Sary.

Ale najważniejsze, że zdecydowała się mi pomóc. Nie wiem, co bym zrobił, gdybym jej nie spotkał.

Wszedłem za Sarą do mieszkania, które dość mocno różniło się od mojego mieszkania w gdańskiej kamienicy. Sufit był niżej, ogólnie pomieszczenia wydawały się dużo mniejsze. Brakowało miejsca. I ludzi, co uświadomiły mi panujące w mieszkaniu cisza i spokój.

– Mieszkasz tu sama? – spytałem zdziwiony, rozglądając się po pokoju, w którym się znajdowałem. Chyba był to salon. Albo raczej miniaturka salonu. W niewielkiej przestrzeni pomiędzy chirurgicznie białymi ścianami jakimś cudem upchnięto sofę, dwa fotele, stolik do kawy i komodę.

– Jasne, że nie, z mamą – odpowiedziała Sara. Lawirując między fotelami, przepchnęła się do niskiego stolika i podniosła z niego jakąś kartkę. – To od niej. Jest na dyżurze, wróci rano.

Sara usiadła na sofie, a ja poszedłem za jej przykładem i usiadłem na jednym z foteli, naprzeciwko dziewczyny. Przyjrzałem się jej uważnie. Dopiero teraz, w normalnym świetle, zobaczyłem, że jej włosy mają ciemnokasztanowy kolor, oczy są niebieskie, a nos szpeci kilka piegów. Wyglądała na szesnaście lub siedemnaście lat.

– Powiesz mi, co tak właściwie ci się stało? – spytała patrząc na mnie poważnie. Poczułem się jak u psychologa.

– Sam nie wiem – odparłem zgodnie z prawdą.

– Ktoś cię pobił? Okradł? To jakiś gang? Podpadłeś im? Wiesz, dresy nie lubią eleganckiego retro…

Nie miałem pojęcia, o czym ona mówiła. Znów powróciła dezorientacja i lekkie otumanienie. Tym razem czułem też irytacje. Ta sytuacja zaczynała mnie już męczyć. Chciałem posiedzieć w jakimś chłodnym, cichym miejscu, najlepiej na plaży po zachodzie słońca, ale przede wszystkim chciałem zapalić. Problemem był brak zapałek. Kurt kupił je od tego starego Rosjanina, tuż przed tym jak wszystko się skomplikowało.

– To jak było? – nie ustępowała Sara.

Wyciągnęła z kieszeni „sukienki” prostokątny, czarny przedmiot, ten sam, który upuściła na chodnik, kiedy na mnie wpadła, i zaczęła bębnić w niego opuszkami palców.

– Byłem w sklepie… Znaczy byliśmy, ale oni potem wyszli i… – Monotonne uderzanie w ów przedmiot strasznie mnie rozpraszało. I mocno denerwowało. – Mogłabyś przestać? Co to właściwie jest?

Sara spojrzała na mnie zdziwiona.

– Co? To? Yyy… telefon?

– A już myślałem, że kocia nerka grająca na skrzypcach – zakpiłem mocno już zirytowany. – Przecież wiem, jak wygląda telefon.

Mój ojciec ma w swoim gabinecie telefon, normalny telefon z słuchawką, tarczą z cyframi, kablem, czyli inaczej ze wszystkim, czego na pewno nie ma czarny prostokąt Sary. 

– No więc o co ci chodzi? – Obdarzyła mnie zagubionym i jednocześnie badawczym spojrzeniem, jakby zastanawiała się, czy aby na pewno jestem normalny.

Ukryłem twarz w dłoniach. W jednej chwili poczułem się bardzo zmęczony. Przypomniałem sobie to, co Sara powiedziała o zatonięciu Titanica – minęło sto lat od tego czasu. Musiałem się upewnić.

– Możesz podać mi dzisiejszą datę? Dokładną.

– Dwudziesty czerwca dwa tysiące czternaście. – Dziewczyna mówiła wolno i wyraźnie, jakby zwracała się do niezbyt rozgarniętego dziecka. – Wyjaśnisz mi wreszcie, o co chodzi?

– I tak nie uwierzysz – powiedziałem zrezygnowany.

– W zeszłym tygodniu mój kolega włożył sobie żarówkę do buzi, a wszyscy przecież wiedzą, że potem nie da się jej wyjąć… Teraz nic mnie już nie zaskoczy, serio. Siedemnaście lat, a zachowuje się, jakby miał siedem… Mów!

Historia kolegi-idioty dziwnym trafem wcale nie podniosła mnie na duchu, ale ostatecznie zdecydowałem się spróbować zaspokoić ciekawość Sary, choćby tylko po to, by oddalić od siebie ryzyko kolejnych anegdotek.

Spodziewałam się różnych wyjaśnień, naprawdę najróżniejszych. Ale na to, co usłyszałam nie byłam gotowa.

Mój towarzysz zaserwował mi przedziwną historię, w której główna rola przypadła ślicznej, zepsutej pozytywce, pełniącej funkcję wehikułu czasu. Pobocznymi bohaterami byli stary rosyjski sklepikarz, dwójka na pół niemieckich kumpli i zapałki, a tłem – rok tysiąc dziewięćset dwunasty. Wszystko to wydało mi się absurdalne i nieprawdopodobne. Mógłby po prostu przyznać się, że rodzice wyrzucili go z domu albo kumple z akademika albo że się zgubił. Zrozumiałabym to, serio.

Moja mina najwyraźniej idealnie wyrażała wszystko, co w tamtej chwili czułam, bo Alek (przecież nie mogłam cały czas nazywać go Aleksandrem) spojrzał na mnie ponuro spod zmarszczonych posępnie brwi.

– Mówiłem, że mi nie uwierzysz – mruknął jeszcze bardziej zrezygnowany, po czym wymamrotał coś do siebie, chyba po niemiecku.

Zrobiło mi się go żal.

– Ja… – chciałam się jakoś wytłumaczyć, ale on nie pozwolił mi dokończyć.

– Rozumiem, gdyby mi ktoś coś takiego powiedział, także bym nie uwierzył.

– Nie masz może żadnego dowodu osobistego, nie wiem, paszportu, legitymacji, czegokolwiek?

Pokręcił powoli głową. W sumie nawet nie wiedziałam, czy w jego czasach istniały w ogóle takie dokumenty.

– Mam co najwyżej kilka feningów. – Wyciągnął z kieszeni spodni kilka monet i położył je na ławie.

Ponad stuletnie monety leżące na czarnym, nieco tandetnym i bardzo nowoczesnym stoliku z IKEI – ta myśl wydała mi się niesamowicie intrygująca. Zafascynowana pochyliłam się, by przyjrzeć się pieniądzom. Kilka z wybitym rok tysiąc dziewięćset jedenastym, inne tysiąc dziewięćset piątym, dziesiątym, różnie. Nie pasowało mi, że nie są brudne ani zniszczone, ale były przecież w obiegu dopiero od kilku lat, czas jeszcze nie miał szansy ich nadgryźć.

Zamyśliłam się. Stare pieniądze, staroświeckie ubranie, akcent też trochę dziwny. W sumie dlaczego Alek miałby mnie oszukiwać? No, może i istniało kilka odpowiedzi na to pytanie, ale moja wrodzona naiwność ponownie tego dnia wygrała. Westchnęłam głęboko.

– Dobra, załóżmy, że ci wierzę ci, chociaż twoja historia ma tyle sensu co przegrana Hiszpanii z Chile w ostatnim meczu – powiedziałam, zanim uświadomiłam sobie, że chłopak nie ma pojęcia o trwającym mundialu.

Alek spojrzał na mnie z niedowierzaniem i lekkim politowaniem. Ech, coś czułam, że to politowanie rzadko opuszcza jego spojrzenie. Wzruszyłam tylko ramionami.

– To w którym roku się urodziłeś? – zapytałam.

– Tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym czwartym – odpowiedział już trochę mniej ponurym głosem.

– Wow! Człowieku, ty masz sto dwadzieścia lat! – wykrzyknęłam po przeprowadzeniu w głowie niezbyt skomplikowanych obliczeń.

Chłopak uśmiechnął się krzywo.

– Raczej osiemnaście.

– Wiesz, ile rzeczy cię ominęło? Sto lat historii! Dwie wo…

– Nie. – Alek stanowczo mi przerwał. – Nie chcę znać przyszłości. Znaczy – dla ciebie przeszłości. Już i tak wiem, że Polska odzyska niepodległość. – Jego twarz rozjaśniła się tak samo jak w tramwaju, gdy zorientował się, że wszyscy mówią po polsku. Perspektywa wolnej ojczyzny musiała być dla niego czymś niesamowicie szczęśliwym.

– Dobrze, dobrze, już nic nie mówię – uniosłam ręce w obronnym geście. – A… Jak zamierzasz wrócić?

Niepotrzebnie zadałam to pytanie. Alek znów spochmurniał.

– Nie mam pojęcia – odpowiedział sucho.

Zapadła nieprzyjemna cisza. A było już całkiem nieźle! Cały czas przeklinałam się w myślach za popsucie dobrej atmosfery.

– Masz może zapałki? – chłopak przerwał milczenie. Wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki papierośnice, a z niej jednego papierosa.

– A po co ci one? – spytałam niezbyt mądrze. Czasami naprawdę nie grzeszyłam refleksem i błyskotliwością.

– Chcę rozpalić ognisko. – Alek przewrócił oczami.

Oho, czyli sto lat temu też potrafili być cyniczni. Zburzyło to trochę moje piękne wyobrażenia o bezustannie sypiących komplementami młodzieńcach i uroczo rumieniących się, niewinnych panienkach. Ale cóż, chłopak przynajmniej choć trochę odzyskał humor.

– W pierwszej szufladzie komody – zreflektowałam się. – I lepiej wyjdź na balkon, mama nie toleruje palenia. Jest onkologiem i ciągle gada o raku płuc.

– Bez przesady, wszyscy palą. Nawet te snobistyczne panienki, gdy tylko matki spuszczą je z oczu.

Alek zniknął za zasłoną (również z IKEI, nawiasem mówiąc), za którą znajdowały się drzwi na balkon i sam balkon. Ja natomiast wzięłam do ręki telefon i włączyłam Internet. Chciałam dowiedzieć się więcej o podróżach w czasie, czy są w ogóle możliwe albo czy kiedyś będą możliwe. Po kilku minutach błądzenia w otchłani Internetu natknęłam się na naukowy bełkot o fizyce kwantowej (z którego nic nie zrozumiałam), garść filmów i książek o podróżach w czasie, artystyczne zdjęcia zegarów i mem o amerykańskich naukowcach. Dałam sobie z tym spokój. Nie sądziłam, by cokolwiek z tego mogło pomóc.

---

Powinnam popracować nad szybszym pisaniem, naprawdę. ;'))

Rozdział nadal sielankowy i spokojny (możecie uważać, że trochę nudny), ale musicie wiedzieć, że bardzo lubię takie rozdziały. xd Alek i Sara stali się trochę mniej anonimowi. Jestem bardzo ciekawa, co o nich myślicie. :))

Dziękuję bardzo za wszystkie komentarze, poza tym, że mnie motywują, to bardzo miło mi się je czyta. Fajnie poznać opinie innych o moim opku. ;)) No i mogę też odkryć nowe blogi do czytania, podawajcie więc śmiało linki do siebie, z chęcią poczytam.

PS A tak z innej beczki - czy ktoś z Was ogląda/czyta "Grę o tron"? Czy Was też strasznie denerwuje Daenerys? Tym bardziej w ostatnim odcinku... Serialowa jest chyba jeszcze gorsza niż książkowa, ugh. No nic, kończę już, zaraz mój dopisek będzie dłuższy od rozdziału. xd