-Rozdział IV-

Emocje na deser po lunchu

Przez dłuższą chwilę stałam bezczynnie i jak zahipnotyzowana wpatrywałam się w porzuconego na ziemi pluszowego kota. Jego futerko wyglądało na naprawdę milutkie, a szklane, czarne ślepia błyszczały tajemniczo. Czy jak ja byłam mała, też miałam takie fajne maskotki?, przeszło mi przez myśli. Jeszcze trochę i zaczęłabym zazdrości zabawki mojemu rocznemu siostrzeńcowi. Na szczęście w porę otrząsnęłam się z osłupienia, w jakim pozostawił mnie Alek. Westchnęłam głęboko.

– Boże, daj mi cierpliwość na tego chłopaka, bo inaczej nie ręczę za siebie – mruknęłam pod nosem, mrużąc oczy.

– Sara, czy ty mi możesz wytłumaczyć, o co tu właściwie chodzi? – Pełna warkoczyków głowa Heli wyjrzała zza futryny drzwi. – Wiesz, niby nie mam nic przeciwko temu, żebyś w niedzielne przedpołudnia przyprowadzała do mnie jakiś swoich podejrzanych kolegów, ale jednak chciałabym…

Nie czekając aż siostra dokończy swój wywód, wyminęłam ją i przebiegłszy całe mieszkanie, wypadłam na klatkę schodową. Od razu otulił mnie zapach stęchlizny i kurz, który wzbił się w powietrze po zamknięciu drzwi i którego obecność wskazywała na to, że Hela i Michał od dłuższego czasu sumiennie ignorowali prośbę dozorcy dotyczącą zamiatania raz na dwa tygodnie schodów na swoim piętrze. Nie zwracając na to większej uwagi, wyszłam na dwór z zamiarem zwymyślania Alka za jego głupotę.

Chłopak stał na krawężniku i palił jeden ze swoich papierosów bez filtra. Cóż za niezwykła konstruktywność bije z jego działań, jak nic sam sobie poradzi!, pomyślałam zgryźliwie. I najwyraźniej jeszcze przywłaszczył sobie na dobre moje zapałki. Świetnie.

Alek oderwał wzrok od zaparkowanego niedaleko starego, wiśniowego opla i spojrzał na mnie spod ściągniętych brwi.

– Mówiłem przecież…

– Och, tak, właśnie widzę, jak cudownie ci idzie ta twoja upragniona samodzielność – powiedziałam zjadliwie. – Wytłumacz mi, co to za wstyd pozwolić sobie pomóc? – dodałam już spokojniejszym głosem, zrozumiawszy, że kłótnię z Alkiem można było porównać do kopania się z koniem.

Przez chwilę panowała cisza, słychać było tylko karetkę na sygnale jadącą ulicą Polną.

– Nie w tym rzecz – odezwał się w końcu chłopak.

– A w czym?

– Nie wiem, co robić. – Pokręcił głową. Jego mina z wojowniczej zmieniła się na minę osoby, która wie, że przegra, nieważne, jak bardzo będzie się starać.

Moja złość momentalnie wyparowała. Jesteś zbyt miękka, Sara!, ochrzaniłam się w myślach.

– Nie będziesz już się oburzał, kiedy będę chciała ci pomóc? – zapytałam łagodnym głosem, jakbym zwracała się do smutnego dziecka.

– Wcale się nie oburzam! – zaoponował gwałtownie. – Ja tylko…

– Jeszcze tu jesteście? – Z bramy kamienicy wyszła Hela. Na rękach z wielkim trudem trzymała małego Romka, który za wszelką cenę próbował włożyć sobie stopę do buzi. – To dobrze. Słuchaj, Alek, możesz u nas zostać, jeśli nie masz dokąd iść, mi to problemu nie zrobi, gorzej z Michałem, ale on też jakoś przeżyje.

– Dziękuję, ale…

– Nie ma żadnego ale, też kiedyś uciekłam z domu – Hela spojrzała na niego matczynym niemalże wzrokiem, chociaż była starsza o góra pięć lat.

Uśmiechnęłam się lekko na wspomnienie ucieczki z domu mojej siostry. Właściwie była już wtedy dorosła, a mama jakoś specjalnie jej nie zatrzymywała, więc prędzej nazwałabym tę farsę po prostu wyprowadzką, lecz oczywiście wtedy cała historia nie wyglądałaby nawet w połowie tak dramatycznie.

Tak, Hela miała w sobie coś z broadwayowskiej diwy lubiącej sensacje wokół jej osoby.

Alek wyglądał, jakby ktoś wylał na niego kubeł lodowatej wody, a następnie wstawił na piętnaście minut do chłodni.

– Co? Ale ja nie…

Moja siostra nie słuchała go dłużej, gdyż podeszła do niej elegancka kobieta prowadząca przed sobą dziecięcy wózek – jeden z tych kosmicznie nowoczesnych, wyglądający na droższy od używanego samochodu.

– Helcia? Cześć, kochana! – zawołała radośnie i już po chwili obie pogrążyły się w rozmowie o swoich pociechach.

– Ja nie uciekłem z domu – powiedział dobitnie Alek.

– Tak, tak, wiem, Hela bardzo często wyciąga złe wnioski. – Poklepałam go pokrzepiająco po ramieniu. – Ale teraz skupmy się. Może najpierw opiszesz mi tę pozytywkę?

Alek zaciągnął się głęboko i przez chwilę się nie odzywał, zapewne przypominając sobie wczorajsze wydarzenia.

– Basi właśnie ząbki się wyrzynają… – w ciszę wbił się głos koleżanki Heli, walczący o uwagę z wyjącym gdzieś alarmem samochodowym i dźwiękiem klaksonu. Jak ja kocham miasto, pomyślałam z pewną dozą czułości.

– Pozytywka… Taka normal. Zwykła. – Alek wzruszył ramionami. – Pudełeczko w kwiatki, czerwone bodajże. W środku nie było tancerki, ktoś musiał zepsuć.

Westchnęłam z rezygnacją.

– Precyzyjny opis, nie ma co! A jakaś muzyczka chociaż?

– Była, ale nie znam tego utworu, pierwszy raz go słyszałem. I nie, nie zanucę, uprzedzając kolejne pytanie.

No to pięknie. Wiedziałam tyle samo, co wcześniej, czyli nic. Absolutne zero. Planowałam poszukać pozytywki w Internecie, może znalazłabym ją w jakimś antykwariacie. I na tym mój plan się kończył, gdyż na pewno nie byłoby stać na kupno ani mnie, ani już tym bardziej Alka.

Moja siostra i jej koleżanka coraz głośniejszymi i coraz bardziej rozemocjonowanymi głosami opowiadały sobie o kolkach i promocjach na pampersy, więc w obliczu tego faktu postanowiłam przenieść dalszą część rozmowy w jakieś spokojniejsze miejsce. Nim zdążyłam wykonać choćby jeden ruch, podszedł do nas mężczyzna w średnim wieku z papierosem między wargami. Siłował się z wściekle zieloną zapalniczką, która za nic nie chciała się działać.

– Przepraszam, macie ognia? – Swoje pytanie skierował gdzieś pomiędzy mnie a Alka, nie zwracając się do nikogo konkretnie.

Ile jeszcze ludzi tu podejdzie? Powoli wzbierała się we mnie irytacja.

– Nie, niestety – odpowiedziałam szybko.

Mężczyzna spojrzał z wyrzutem na jeszcze żarzący się niedopałek, który Alek chwilę temu upuścił na ziemię. Pociągnęłam chłopaka, czując, że to ostateczny moment ku temu, żeby stamtąd zwiać. Znając życie, za paręnaście sekund znikąd pojawiłby się nagle dozorca z zamiarem opieprzenia Heli za niezamiatanie schodów. Nie zdziwiłoby mnie to, w ogóle.

– Gdzie się podział twój altruizm? – spytał ironicznie Alek, gdy trochę się oddaliliśmy.

Cały dzienny przydział wykorzystałam na pomaganie tobie, chciałam odpowiedzieć, ale ugryzłam się w język i tylko przyspieszyłam kroku. Jako że moje i tak nie za długie nogi krępowała dość wąska spódnica do kostek, chłopak nie miał najmniejszego problemu, by się ze mną zrównać. Nadal czułam irytację, która chwilowo nie miała jednego sprecyzowanego źródła. Dodatkowo słońce świeciło jak głupie, a ja nie zabrałam okularów przeciwsłonecznych. Pomstowałam w myślach na czym świat stoi i jednocześnie próbowałam się uspokoić. Moje zabiegi nie przyniosły rzecz jasna oczekiwanych rezultatów.

Kiedy doszliśmy na przystanek tramwajowy, byłam zmachana, jakbym wspięła się na dwunaste piętro wieżowca. Z pewną satysfakcją zauważyłam, że Alek też nie wygląda najlepiej – musiało być mu cholernie gorąco w tych eleganckich ubraniach sprzed wieku.

– Dokąd jedziemy?

– Chyba coś zjeść – powiedziałam niepewnie. – Na miasto – doprecyzowałam.

– Nie mam pieniędzy, przecież wiesz.

– To ci pożyczę. – Uśmiechnęłam się przyjaźnie, chcąc, by w końcu zapanowała normalna, miła atmosfera. Moja pożyczka na pewno okazałby się bezzwrotna, ale było stać mnie na zakup jednego fast fooda więcej.

Spojrzał na mnie gniewnie. Och, no tak, zapomniałbym, przecież nie zniży się do tego, by niewiasta za niego zapłaciła, co by się stało z jego dumą? Jak mnie denerwowały te jego staroświeckie poglądy!

– Proszę cię – zaczęłam umęczonym głosem – daj sobie pomóc i choć raz nie rób problemów.

– Istnieje duża różnica między pomocą a…

– Weź przestań – wpadłam mu w słowo, na powrót zirytowana. – To przecież normalne, że…

Naszą bezsensowną kłótnie przerwał przyjazd tramwaju. Wsiedliśmy, nie odzywając się do siebie i unikając swojego wzroku. Pasażerów było trochę więcej niż ostatnio, lecz nadal większość miejsc pozostawała wolna. Mimo to nie usiadłam, tylko stałam obok wejścia, uparcie wpatrując się w pokryte graffiti mury, migające za szybą pojazdu.

Jakoś mniej więcej przystanek dalej Alek zdecydował się przerwać milczenie głośnym westchnieniem.

– Nie złość się na mnie, proszę. – Jego głos przepełniała rezygnacja.

Wreszcie spojrzałam na niego i również głęboko westchnęłam.

– Okej, już dobrze. Koniec z unoszeniem się.

Niesamowite, ile razy dzisiaj na przemian irytowałam się i uspokajałam. A jeszcze nawet nie było dwunastej! Czułam, że czeka mnie ciężki dzień.

– Co to za Helena, o której mówiłeś Heli? – spytałam, korzystając ze świeżo zakopanego topora wojennego.

Alek wyglądał na zaskoczonego moim pytaniem, jakby nie spodziewał się go nigdy ode mnie usłyszeć. Naprawdę pożałowałam, że nie siedziałam cicho albo nie poruszyłam jakiegoś innego tematu.

– A co?

– Nic, przypomniało mi się o niej po prostu – odpowiedziałam, siląc się na obojętny ton. – Chyba że to jakaś tajemnica.

– Żadna tajemnica. Helena to dobrze wychowana szesnastolatka, której połowa znanych mi dziewcząt zazdrości urody i blond, czy jak one mówią – złocistych, loków. Ale przede wszystkim Helena to córka Leona Wysockiego, właściciela dwóch fabryk tekstylnych oraz rozległych kontaktów wśród władz Gdańska.

– Dlaczego przede wszystkim?

Starałam się zignorowałam informację o zjawiskowym pięknie nieznanej mi dziewczyny, ale mimowolnie przyjrzałam się rozdwojonym końcówkom moich kasztanowych włosów, które pod wpływem słońca nabierały niebezpiecznie rudego odcieniu. 

– Bo tak właśnie postrzega ją mój ojciec – jako element bardzo korzystnego układu.

– Czyli co, chce, żebyś się z nią ożenił? – Uniosłam wysoko brwi.

Zauważyłam, że siedząca niedaleko dziewczyna, mniej więcej czternastoletnia, w bardzo popularnych czarnych vansach na nogach, wyciągnęła z uszu słuchawki i bez skrępowania przysłuchiwała się naszej rozmowie. Wyglądała, jakby oglądała wyjątkowo pasjonujący odcinek „Pamiętników Wampirów” czy innego modnego serialu.

Alek wzruszył ramionami.

– Pewnie taki ma plan, ale na szczęście nie żyjemy w średniowieczu i też mam coś do powiedzenia w tej kwestii. – Udało mu się zachować beztroski ton, choć spostrzegłam w jego oczach rozgoryczenie. – A zresztą, to teraz mój najmniejszy problem.

Zrobiło mi się głupio. Mieliśmy zastanowić się nad jakimś sensownym sposobem odnalezienia pozytywki, a ja go wypytywałam o plany matrymonialne. Poczułam ciepło wstydu wpełzające na moje policzki.

– Czy ty się rumienisz? – zapytał Alek z takim zdumieniem, jakby wcześniej uważał mnie za robota bez zdolności do okazywania uczuć innych niż złość i irytacja.

– Coś ty, gorąco tu strasznie po prostu. – Na potwierdzenie swoich słów wykonałam chaotyczny ruch ręką, który od biedy można było uznać za wachlowanie się.

Nawet nie chciałam zastanawiać się, jak moje zachowanie skomentowałaby piękna panna Helena Wysocka.

***

Jak właściwie do tego doszło?

Jak doszło do tego, że oślepiały mnie dwudziestopierwszowieczne promienie słońca, odbijające się od tafli szkła, która pokrywała metalowo-ceglaną konstrukcję budynku naprzeciwko? Jak doszło do tego, że zgodziłem się, by Sara – gojka o stanowczo żydowskim imieniu – zapłaciła za mój obiad, który skład się z potrawy o egzotycznej nazwie „kebab” i butelki tajemniczego, gazowanego napoju?

Nie czułem się jakoś specjalnie szczęśliwy.

Kebab okazał się całkiem smacznym pieczywem, uformowanym na kształt jakby kieszeni, którą wypełniało mięso wątpliwej jakości, nieproporcjonalnie duża porcja sałaty i cebuli oraz sos o intensywnym smaku czosnku. Na szczęście napój, mimo że przeraźliwie słodki, doskonale chłodził. A dzień był gorący, i to jak. Miałem wrażenie, że topię się niczym świeca. W uliczce, w której staliśmy, nie rosły drzewa zapewniające cień. Przed słońcem mogły chronić jedynie kilkupiętrowe kamienice, których dół zajmowały sklepy i bary, takie jak ten, w którym Sara kupiła dwie porcje kebabu. Powiedziała, że to najtańsze i najlepsze jedzenie tego typu w okolicy. Musiałem uwierzyć jej na słowo.

Gotując się powoli w zbyt grubym ubraniu i co chwila brudząc nos sosem czosnkowym, w którym dosłownie pływała zawartość cienkiej bułki, zauważyłem, że zawładnęła mną niesamowita obojętność. Zniknęły gdzieś złość, irytacja, strach, zagubienie. Było mi wszystko jedno, co stanie się w przyszłości. Żując ostatnie kawałki orientalnie przyprawionego mięsa, beznamiętnym wzrokiem przypatrywałem się potężnemu budynkowi z czerwonej cegły, pełnemu szklanych i metalowych elementów. Zastanawiałem się, czy architekt tego obiektu wzorował się na wieży Eiffla, z którą mnie budowla od razu się skojarzyła. Budynek musiał być domem mody – za szybą stały wychudzone manekiny propagujące spodnie dla kobiet i krótkie, proste sukienki bez żadnego kroju.

Dopiłem słodki napój, rozkoszując się jego ostatnimi zimnymi kropelkami, mniej więcej w tym samym czasie, kiedy Sara również skończyła jeść.

– I co? W miarę? – zapytała, wskazując głową na papierek z resztkami rozmiękłego od sosu pieczywa.

Kiwnąłem głową, niezdolny do kreatywniejszej odpowiedzi. W dodatku nie wiedziałem, w jaki sposób mógłbym skomplementować to jedzenie. Krótki ruch głową wydawał się więc najbezpieczniejszą opcją. Nie chciałem kolejnych spięć między mną i Sarą. Mój zobojętniały mózg nie był na to gotowy.

Nagle pośród innych otaczających mnie dźwięków, takich jak szum przejeżdżających niedaleko automobili, westchnienia Sary czy pokrzykiwania sprzedawcy kebabów, usłyszałem to.

Zrobiłem krok do przodu i pochyliłem lekko głowę, chcąc lepiej słyszeć.

Gdy sprzedawca kebabów umilkł na chwilę, miałem już pewność.

– Diese Melodie…

Półświadomie postąpiłem jeszcze kilka kroków na przód, niechcący wchodząc pod nogi jakiejś starszej kobiecie. Nie zwróciłem najmniejszej uwagi na jej oburzenie.

Liczyła się tylko ta muzyka.

– Alek, co ty, do cholery, wyprawiasz?! – Sara wyglądała na zagniewaną. Jak przez mgłę zauważyłem, że podąża za mną.

Znajome dźwięki zaprowadziły mnie do mężczyzny, lata młodości mającego już za sobą, stojącego tuż obok wejścia do kawiarni. Źródłem owej muzyki była gitara, na której mężczyzna grał. Melodia różniła się minimalnie od tej wydobywającej się z pozytywki, ale momentalnie wzbudziła we mnie wspomnienia z minionego dnia oraz tęsknotę za moim światem.

– Przepraszam, co to za melodia? Jaki nosi tytuł? – Z trudem udało mi się sklecić te dwa pytania.

Muzykant spojrzał na mnie zdumiony.

– Właściwie chyba żaden, nie wiem, panie – odpowiedział niechętnie, marszcząc brwi.

– A autor? Kto to napisał? – Tym razem Sara okazała się szybsza ode mnie.

Czułem, że odpowiedź nieznajomego może mnie uratować. Jakbym umierał z głodu, a ona była kromką chleba.  Niczego w tamtej chwili nie pragnąłem tak bardzo, jak poznania jej.

Po kolejnym nieufnym spojrzeniu wreszcie mężczyzna się odezwał:

– Ja, bo co?

Wzrok Sary, gdyby mógł, wypaliłby mi dziurę w twarzy. Jej nieme pytanie „I co teraz?!” było głośniejsze od ryku stu ruszających automobili. Wziąłem się w garść i zmusiłem wymęczony nadmiarem emocji mózg do pracy.

– Bo mamy z panem do porozmawiania, panie…

­– Szalke – podsunął nieznajomy. – Jestem Tomasz Szalke.

***

Siergiej Fiodorow przełamał bordową pieczęć z wielką ostrożnością, jakby trzymał w rękach relikwie jednego z prawosławnych świętych, o których, kiedy był małym chłopcem, matka opowiadała mu przed snem, choć on wolał historie o rycerzach, potworach i Iwanie Groźnym.

Nie miał pojęcia, jakiej treści się spodziewać. Zaaferowany, nie chciał trwonić czasu na zamykanie drzwi sklepu. Modlił się w duchu, by nikt akurat nie wszedł. Obawiał się, że wówczas mógłby wygonić klienta, a tego mimo wszystko bardzo by nie chciał.

Wyjął z koperty kilka kartek złożonych na cztery części. Rozłożywszy pierwszą z nich, ze smutkiem stwierdził, że zapisano ją całą w jeżyku polskim. Siergiej o wiele lepiej radził sobie z czytaniem cyrylicy, choć w zasadzie w ogóle nie należał do miłośników literatury, wszystko jedno jakiej. Mimo wszystko, nie mając innego wyjścia, Rosjanin rozpoczął mozolny proces odszyfrowywania zapisków.

24 kwietnia 1856

Po wielu latach, jakie poświęciłem bez reszty na eksplorowanie i analizowanie rzeczonej sprawy, myślę, że nareszcie cel mój osiągnąłem. Choć wydaje się to nieprawdopodobnym i do dnia wczorajszego pozostawało jeno w mych sennych marzeniach…

Siergiej przerwał czytanie, by przymknąć oczy i rozmasować skronie. Tekst sprawiał mu sporo problemów. Atrament przez lata zdążył zblaknąć w niektórych miejscach, a litery, mimo iż piękne i kunsztowne, w niczym nie przypominały tych drukowanych w gazecie ani już tym bardziej rodzimej cyrylicy. Rosjanin pobieżnie przejrzał resztę tekstu, starając się jak najwięcej zrozumieć. Uważnie wczytał się w zakończenie.

Jutro będzie dniem wielkim. Nie przeczę, ryzyko także będzie wielkie. Jednakże wycofać się już nie mogę.

Niech Bóg ma mnie w swej pieczy.

T. S.

---

Wiem, wiem, jestem beznadziejna.

Zaniedbałam nie tylko moje opko, ale i Wasze blogi. Przepraszam, tylko tyle mogę powiedzieć. Ewentualnie mogę usprawiedliwić się wakacyjnymi wyjazdami i wakacyjnym leniem. Obiecuje ponadrabiać wszystkie zaległości!

Co do rozdziału – ja jestem zadowolona, tak nieskromnie napiszę, a co! :'D Wiem, że akcja rozwija się ślimaczym tempem, ale to jest właśnie mój styl, ciężko mi to zmienić. Moje rozdziały w jakiś 75% składają się z tzw. fragmentów przejściowych (czyt. niepotrzebnych dialogów i interakcji między bohaterami, które nie wnoszą za wiele do akcji, ale do postrzegania mojego opkowego świata całkiem sporo). No nic, koniec tego tłumaczenia się. Chciałam po prostu, żebyście wiedzieli, że taki mój styl, Deal with it. xd

Jak zwykle jestem ciekawa Waszych opinii. :))

PS Tak teraz patrzę – to mój nowy najdłuższy rozdział! Rozkręcam się. ;D